"मूर्तिका मानव"

तड्पिदैँ भड्किदैँ चौरमा गड्किदैँ ।
दम्भ नै देखिए रोषमा  कड्किदैँ ।।
एक  अर्को  तिरै  जङ्गिए झम्टिदैँ ।
हान्न थाले अझै लौन हो  बम्किदैँ।।
                   
हात खुट्टा  उठे  फन्फनी  गर्जिए ।
युद्धको दृश्यले झुण्ड नै तर्सिए ।।
हेर्नमा मख्ख छन् लाम मैदानमा ।
आसुरी बन्दछन् कुन्नि के काममा रु
                    
तान्न  थाले  खुबै   बेग धक्का  दिँदै ।
हान्न थाले अझै प्वाक्क मुक्का दिँदै ।।
ताल  मिल्ने   गरी   एउटा   तान्दछ ।
झट्ट   पालो  गरी   एउटा   हान्दछ ।।
                   
चट्ट  मुड्की  दिँदै कानमा ठोकियो ।
दुश्मनी पोखियो ओठ नै टोकियो ।।
जोरले   उफ्रदैँ    लातले   हानियो ।
बेसरी  खेदियो  कोट  नै  तानियो ।।
                   
बन्द आँखा  बने  चेतना फालियो ।
बुद्धिमा साँघुरो जुक्ति पो टालियो ।।
के  भनौँ  खै  कहाँ   उम्रिए  दानव।
मूर्खझैँ   जोखिए  मूर्तिका  मानव ।।

  लेखक : डिल बहादुर महरा (अविचले )

                          डोटी